ای ماه و مشتری ز جمالت قرینه ای

وز گیسوی تو هر شکنی عنبرینه ای

گر می زنی به تیغ، نداریم سر دریغ

سر چون توان کشید ز مهری به کینه ای؟

مرغ دلم به داغ غمت تن فرو دهد

گر باشدش ز دانهٔ خال تو چینه ای

هر لحظه آن دو ساعد سیمین نهان کنند

در جان من به دست محبت دفینه ای؟

دل در خمار هجر تو می میرد، ای نگار

بفرست ازان شراب تعطف قنینه ای

ساکن نمی شود غم عشقت ز جان ما

یارب، فرو فرست به دلها سکینه ای

قاصد نبرد نامه، که از آب چشم خلق

پیش تو آمدن نتوان بی سفینه ای

پیغام ما چگونه رسد نزد آن حرم؟

چندان رسولش آمده از هر مدینه ای

چشمت ز فتنه بین که: به پیش من آورد

در معرضی که زلف تو باشد پسینه ای

اشکم چو سیم دیدی و زر خواستی ز من

پنداشتی که باشد از آنم خزینه ای؟

گر در بهای بوسه لبت زر طلب کند

مشکل کشد کمان تو چون من کمینه ای

روزی نشد که غمزهٔ مست تو سنگدل

بر راه اوحدی نشکست آبگینه ای

صافی کجا شود دل او زین عتابها؟

تا با تو سینه ای نرساند به سینه ای